Αναπολώντας τα παιδικά και εφηβικά μας καλοκαίρια, θυμάμαι μεγάλες παρέες ανθρώπων, από διαφορετικά μέρη και διαφορετικές χώρες, να κάθονται μαζί για ατελείωτες ώρες στη θάλασσα κάνοντας βουτιές, παίζοντας ρακέτες, αποκτώντας εξωτικό μαύρισμα. Καμία ανησυχία! Θυμάμαι μεγάλα τραπέζια, ακούω γέλια, ακούω τραγούδια, μυρίζω Κακαβιά – ειδική σούπα με ψάρια, πολύ νόστιμα φτιαγμένη από τη μαμά και τη θεία μου – μετράω τις ώρες μέχρι να χωνέψουμε εμείς τα παιδιά και να μπορέσουμε να ξαναμπούμε στο θάλασσα. Τρέξε και κολύμπα! Πλύσιμο κάτω από το λάστιχο ή κάτω από το βαρέλι (η βιωσιμότητα ήταν πάντα μέρος της ζωής μας 😊), αργά το απόγευμα με λουκουμάδες και τα βράδια με φαναράκια για καβούρια ή, πολύ αργότερα, ραντεβού στη ντίσκο…
Με τα χρόνια πολλοί φίλοι επιστρέψανε και ψάξανε να βρουν τις παλιές παρέες και τις ωραίες στιγμές στις παραλίες, φέρνοντας μαζί με την νοσταλγία, την χαρά και τη λαχτάρα να γνωρίσουν τον τόπο αυτό και στους καινούργιους ανθρώπους της ζωής τους. Αλλάξανε πολλά.. δεν λέω… και δεν είμαι από τους ανθρώπους που περιμένω να σταματήσει η ζωή στο νησί εκεί που την άφησα: σε αυτά τα χρόνια της ξεγνοιασιάς. Μου αρέσει που υπάρχουν αλλαγές γιατί αλλαγμένοι γυρίσαμε όλοι μας! Κλείνω τα μάτια και φέρνω στο νου όλα αυτά τα καλοκαίρια… Μα τι χρώματα, πόση απλότητα… Τι μυρωδιές! Πόση ομορφιά Θεέ μου! Τι «προίκα» είναι αυτή που κουβαλάμε μαζί μας!!!
Τα χρόνια της ανεμελιάς περάσανε, ένα πράγμα έμεινε σταθερό … Το νησί μας… η ομορφιά του… το φως του, τα βουνά του και η κρυστάλλινη γαλάζια θάλασσά του…
Βουτάω λοιπόν άλλη μια φορά βαθιά στο γαλάζιο του βυθού και σκέφτομαι «τελικά ο παράδεισος είναι εδώ!»
Καλέ βουτιές,
Η Θασίτισσα
