«Ήμουν μικρό παιδάκι με καθαρή καρδιά
Είχα το όνειρό μου το ποδήλατό μου
Κι όλα έμοιαζαν σωστά
Έγινα δεκάξι κι όλα ήταν εντάξει
Είχα μια ζωή μπροστά ..»
(Κώστας Μακεδόνας, Έλληνας τραγουδιστής)
Ο ύμνος του ποδηλάτου, το τραγούδι μου κάθε φορά που σκέφτομαι το ποδήλατο και φυσικά κάθε φορά που θέλω να ευθυμήσω. Το ποδήλατό μου, τα φτερά μου από μικρό παιδί.. Ναι, φτερά δίνει σε μικρούς και μεγάλους το ποδήλατο, αρκεί να το λαχταράς (σε λάθος διαφήμιση μπήκαν τελικά τα «φτερά»)! Είναι και η μοναδική λέξη που δεν αναφέρεται στους στίχους, είναι όμως η δική μου λέξη για το ποδήλατο. Η σχέση μου με το ποδήλατο λοιπόν ξεκινάει από τα νήπια:
Θυμάμαι πολύ καθαρά πως στα 6 μου χρόνια, νήπια πήγαινα, στα γενέθλιά μου με θεώρησαν οι γονείς μου ικανή (πολύ σημαντικό στοιχείο για την οικογένειά μου!) να μάθω ποδήλατο. Οπότε, ξαφνικά εμφανίστηκε μπροστά μου ο μπαμπάς με το πρώτο μου ποδήλατο … Καινούργιο ποδήλατο, μπορντό, με βοηθητικές, κατάλληλο, όπως υπολόγιζαν τότε, να πατάω κάτω αλλά και να μπορέσω με αυτό να τελειώσω το δημοτικό, καθότι ήμουν και το πρώτο μπόι στο σχολείο!!! 😊 Και φυσικά να πάει και προίκα στον μικρό αδερφό μου!!! Αυτά σκέφτονταν τότε οι γονείς όταν επένδυαν σε ένα ποδήλατο, γιατί αγαπητοί μου το ποδήλατο είναι επένδυση για την ελληνική οικογένεια!
Ήρθε το ποδήλατο και χωρίς να το ξέρω πως θα έπαιρνα τέτοιο δώρο, ήταν σαν να ένιωθα ανέκαθεν πως κάποια στιγμή θα είχα το Δ Ι Κ Ο Μ Ο Υ ποδήλατο!!!!! Τότε η μαμά μου είχε κατάστημα, στο κέντρο του χωριού, κοντά στην πλατεία και απέναντι μας, καθότι όλη μέρα στο μαγαζί ήμασταν, υπήρχε ένα καφενείο, νυν ζαχαροπλαστείο, με αυλή μεγάλη (χώμα κάτω) όπου και πήγα την πρώτη «βόλτα» με το ποδηλατάκι μου.
Τις πρώτες συμβουλές και οδηγίες για να βγάλω τις βοηθητικές τις πήρα από τον μπαμπά μου, ο οποίος φυσικά μου τα είπε μια φορά, έβγαλε τη μία ρόδα πρώτα, μου είπε πολύ νωρίς πως πρέπει να βγάλουμε και την άλλη, εφόσον σκαμπάζω από ισορροπία και βουρ!! Όπως καταλαβαίνετε έπρεπε να διαπρέψω άμεσα και να νιώσουν οι γονείς μου υπερηφάνεια για το καμάρι τους! Μετά από μερικές μέρες σε αυτή την αυλή, έπρεπε να ξεμακρύνω, δηλαδή να πάω στην πλατεία, άπλα η πλατεία, ήταν από τσιμέντο, είχε στη μέση της ένα πατάρι από χώμα σχεδόν κυκλικό και έτσι ήταν ο πιο κατάλληλος χώρος να ξεμακρύνεις και να φας και τα μούτρα σου…. Εδώ, στο πέσιμο δηλ. που όλοι κάποια στιγμή «φάγανε», η οδηγία του πατέρα ήταν: -πρόσεχε πως θα πέσεις και μην φοβηθείς να ξανανέβεις! [Μπράβο, πατέρα!!!! Υπήρξαν όντως τα πιο κατάλληλα λόγια για να αποκτήσω τη σχέση που έχω με το ποδήλατο και για αυτό και εγώ σου εμπιστεύθηκα τα παιδιά μου να τα μάθεις και αυτά με τη σειρά τους να ποδηλατούν!] Ααα, αν έπεσα τελικά… έπεσα ελαφρώς… πολύ ελαφρώς. Προσπαθούσα πάντα να πηγαίνω για ποδήλατο όταν δεν είχε πολλά παιδιά και γύρω γύρω… ώρες μέχρι να έρθουν και οι άλλοι και γενικά προσπαθούσα να «ακούω» πάντα το ποδήλατό μου: αν άντεχε το δρόμο, τα φρένα του κ.τ.λ.
Μετά λοιπόν που πήρα ύψος (λέμε τώρα) έπρεπε να το δώσω προίκα στον αδερφό μου και να πάω σε μεγαλύτερο… Πολύ μεγαλύτερο… Με κάγκελο στη μέση … Αντρικό… Τραγικό… Τι καταπληκτική επένδυση ήταν και αυτή!!! Οικογενειακού τύπου, δηλαδή να μπορεί να πάει στον αδερφό και αν το βαρεθεί να το πάρει και ο μπαμπάς. Δεν σας είπα για την μάνα μου, που δεν έκανε ποδήλατο, αλλά μετά που μεγάλωσα πήρε ένα με τρεις ρόδες, ναι παρακαλώ και ανέβαζε και τα εγγόνια της πάνω (για όλα υπάρχουν λύσεις). Αυτό λοιπόν το τραγικό ποδήλατο το έκανα βόλτες σε όλο το γυμνάσιο, στο Σελάδι, τη δεκαετία του 80… Που να καταλάβετε τι σας λέω! Βουνό, χωματόδρομος, νυν περιφερειακός του χωριού μου, ο Πρίνος, ανηφόρες, κατηφόρες, πετραδάκια και κοτρόνες ξώφαλτσες, το τραγικό ποδήλατο, χρώματος λαδί, το μικρό κοριτσάκι της κατηγορίας φτερού και το κάγκελο στη μέση…. Κάθε μέρα όμως, με βροχή και μια φορά με λίγο χιόνι, εγώ στο ποδήλατο: καλέ στο τσίρκο έπρεπε να με πάνε (τώρα το σκέφτηκα αυτό).
Σε αυτό το ποδήλατο που έφαγα τουλάχιστον τρία χρόνια, ήμουν όρθια! Μεγάλο αυτό, μικρό εγώ, έπρεπε να βρεθεί λύση: όρθια για να μπορώ να το ελέγχω και μάλιστα κατέβαινα πηδώντας… άντε να το κάνεις εικόνα! Έχει και άλλο, ανέβαινα τις ανηφόρες και τις κατέβαινα με ταχύτητα μεγάλη, αμέ και μαγκιές! Και ξαφνικά, στο λύκειο σκάει μύτη καινούργιο ποδήλατο με ταχύτητες! Εδώ είμαστε!!! Αυτό ήταν ποδήλατο!!! Του αδερφού υποτίθεται, δεν είχε πάρει καινούργιο μέχρι τότε. Και άρχισε μια καινούργια σχέση με το ποδήλατο: πιο Σελάδι! Μέσα στο κέντρο, έξω από το χωριό, στα μισά του Καζαβητιού… Είχα το όνειρό μου.. το ποδήλατό μου και όλα έμοιαζαν σωστά!
Κάποια στιγμή και ενώ έφυγα φοιτήτρια χάσαμε το ποδήλατο με τις ταχύτητες, ξωμείναμε με το αντρικό και πολύ αργότερα πήρα το ροζ ποδήλατο (γυναίκα πια, μάλλον το είχα απωθημένο ένα ποδήλατο να φωνάζει: είμαι κορίτσι!) Είναι μέσα στην αποθήκη, το φροντίζει ο μπαμπάς μου – υπεύθυνος ποδηλάτων- ο οποίος με ρωτάει συνέχεια τα τελευταία χρόνια: -πότε θα το πάρεις στη Χρυσή Αμμουδιά;
Τελικά, μπαμπά! θα πάρω άλλο ποδήλατο!
«Όνειρο, λαχτάρα, χαρά…» ο ύμνος του ποδηλάτου! Τι στοίχοι – Άρης Δαβαράκης! Τι μουσική – Χρήστος Νικολόπουλος!
